دریای من
دریا زیباست و به من ارامشی هدیه میدهد که ذهنم را برای مدتی طولانی از غم ها وشادابی هایم تخلیه میکند و برایم موسیقیه عشق و صدف ها را مینوازد
و چه دل انگیز است پای برهنه بروی سردیه سحرگاهه ساحل خزیدن! و با قطعه چوبی بلند نقش تنه ماری را به یادگاری به امواج بخشیدن!
و نوای شیرینه صدای مادر که از دوردورهای ویلا مرا میخواند!
م چه خوش نسیم پیام رسان
و صدای ارام و همیشگیه سگه ویلای بقلی!
امواج به صخره میخورند
و من ارام میشوم
گویا با من سخن از دلواپسی ها میگویند و من چه صبورانه به انها گوش سپرده ام!
گفته بودی که:چرا محو تماشای منی؟
و آنچنان مات ،که یکدم مژه بر هم نزنی!
مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی!
دریای عزیزم دوستت دارم و ارامشی را که به من بخشیدی هرگز از دست نخواهم داد.
آرامش موقت:
می آیی
به غارت خلوت
و بوی عادت
با تو می آید
و گٌنگ را به تبسم
و تبسم را به قهقهه
تبدیل می کنی
ای روشنایی بی بعد
ای سطح بی عمق
میان پنجره می خندی
و روبروی مرا
به هرچه آفتاب خداست می بندی
عطش را مباد
که دل به رخوت مردابی تو بسپارد....
